piątek, 17 sierpnia 2012

Nowa forma. Telefon.

            Dziś kino nowej formy. Co by na samym początku stanąć w prawdzie – to jedyny konkurs, którego nie chciałam oglądać. Słowa: transgresja, performance, nietypowa próba ukazania itp. itd. wywołują u mnie gęsią skórkę. Ale kto nie ryzykuje, ten w kozie nie siedzi – film po filmie wchodziłam w ten alternatywny świat, błądząc wśród plasteliny i innych animacyjnych pomysłów. Błądzenie zakończyło się brutalnie [ale i zachwycająco] wbiciem mnie w fotel i to filmem najkrótszym, niespełna 2-minutowym, który – moim zdaniem – był doskonałym przedstawicielem gatunku. Ale po kolei.
            Short powinien być jak spódniczka mini – być krótki i ukazywać istotę rzeczy. Przede wszystkim, trwając kilkadziesiąt sekund, powinien pozostawiać tych sekund miliony na myślenie nad życiem. Powinien balansować na granicy humoru i tragiczności, aby pozostawiać dziwne wrażenie z tyłu głowy widza. To wrażenie jeszcze we mnie trwa. Proszę wybaczyć zuchwałość, ale opowiem ten film od początku do końca, bo tylko tak mogę go ogarnąć.
            Oto na dachu wieżowca stoi młodzieniec. Wiadomo, czego pragną filmowi młodzieńcy na takich dachach. Ale ten, jak to również zwykle bywa, zaczyna wahać się co do niechybnej śmierci i grzebać w śniegu. Odnajduje zapisany numer telefonu. Dzwoni. Odbiera człowiek, który też tam drzewiej stał i zdecydowanie odradza skakanie, radzi natomiast zostawienie własnego numeru dla uratowania kolejnego potencjalnego młodzieńca na dachu. Mówi piękne słowa. Pod ich wpływem nasz bohater zostawia swój numer i schodzi do świata żywych. Po jakimś czasie historia robi to, co lubi, czyli się powtarza. Na dachu kolejny młodzieniec. Znajduje numer. Dzwoni. A nasz bohater beztroskim głosem odpowiada „RMF FM. Najlepsza muzyka”. Delikwent nie ma wyboru – skacze i umiera. W słuchawce odzywa się jeszcze głos pełen nadziei: „I co? Wygrałem”?
            Humor miesza się z tragedią. Popkultura zabija. Zabija kontakt z drugim człowiekiem, rozmowę z nim, zabija patetyczność i sprowadza na ziemię. Jaki bowiem komunikat dostaje samotny samobójca? Nie dzwoń, bo nie znajdziesz tu człowieka. Dla mnie telefon jest tylko narzędziem rozrywki. Maszyną do wysyłania sms-ów na Audiotele XXI wieku. Wprawdzie ktoś kiedyś pomógł mi wrócić do świata, ale już o tym nie pamiętam, świat wchłonął mnie na nowo i nie mam żadnego poczucia obowiązku wobec nikogo. Radź sobie sam. Czasy się zmieniły. Chyba nie sądziłeś, że będzie jak w filmie – obcy numer, zadzwonisz, ktoś tam będzie, porozmawiasz. Tam nikogo nie ma. To jest życie, a nie film.
            To mnie urzeka w filmie offowym. Nie musi powielać schematów, tam właśnie nie jest „jak w filmie”. To znaczy – może być, ale rzadko jest. Szkoda na to czasu. Częściej jest jak w życiu. Albo jest ani jak w życiu, ani jak w filmie. I ta historia taka właśnie jest. Początek filmowy, koniec życiowy, a całość zupełnie nieprzystająca.
            Pytanie tylko, czy miałam rację mówiąc, że delikwent nie ma wyboru. Czy popkultura musi nas zabić? Czy naprawdę trzeba się mazgaić i użalać nad sobą – ofiarą przemijającego czasu, w którym się ze sobą rozmawiało i było patetycznie? Czy naprawdę trzeba do upadłego upierać się, że kiedyś było pięknie jak w filmie, a teraz pozostaje już tylko balansowanie na granicy humoru i tragedii, z przewagą tej drugiej?
            „Czasami warto zostawić gdzieś telefon”. Ok. Czasami warto zostawić gdzieś film. Krótszy, niż pisanie sms-a, ale dający do myślenia na długie godziny. Dłuższe, niż czekanie na telefon z radia.
Patrycja Świętosławska


1 komentarz:

Anonimowy pisze...

Idiotyczna nadintepretacja.